زندگي جديه يا شوخي

خیلی وقتها به این فکر می کنم که زندگی شوخیه یا جدی؟
اگر شوخیه چرا ما آدمها خیلی اوقات جدیش می گیریم ... یا اگر جدیه پس چرا اونو شوخی به حساب می آریم؟
من بین این برزخ شوخی و جدی گیر افتادم، زمانی که زندگی رو با تمام آدمهاش ... تمام رسوم تلخ و شیرینش ... جریان سرد و گرمش ... روز و شب سفید و سیاهش ... چهرة هزار رنگش رو جدی می گیرم ... تلنگری بهم میخوره که: ای ساده ... خیلی جدی گرفتی ... دست بردار ... این زندگی یه شوخیه ... یه شوخیه شیرین امّا تلخ ...
پیش خودم میگم ... باشه ... دیگه از امروز به بعد جدی نمی گیرم و میخندم به این شوخی ... به همه چیز و همه کس ... همة حرفها و نگاه ها رو ... همة اومدن و رفتن ها ... همة بودن و نبودن ها ... همشونو شوخی فرض می کنم ... و در نهایت خندة من نثارشون میشه ... اما ... توی همون لحظه ... انگار یکی با آرنج میکوبه به پهلوی من که آهای: زندگی جدیه ... جدی بگیر!!
اگر تو برزخ شوخی و جدیه این زندگی اسیر نیستی ... بگو به نظرت این زندگی شوخیه یا جدی؟ ...

دقایق و ثانیه ها دارن تند تند می گذرن و باز هم خبری از تو نیست .امسال هم بدون تو

 گذشت با تلخی و پر از غصه و اندوه و با یاد تو و انتظاری بس طولانی و بی پایان.سال نو داره

 نزدیک می شه و ثانیه ها دارند از پی هم می گذرند و من می ترسم می ترسم از اینکه سال

 آینده  هم تو نباشی ....

چه قدر دلم می خواست امسال کنار تو سال نو را جشن بگیرم تنها می توانم ازبین این همه

 فاصله بگویم :

پروانه ی من!

باز هم عطر گلهای  تنهایی  به  مشامم  رسید  و قاصد کهای سپید از من دور شدند

 و به سرزمینی کوچ کردند که گلهای باغش بوی تنهای ندهند . دلواپسی در وجودم

رخنه کرده و در دلم محبوس شده ، می دانی ، دلواپسی حس غریبی است که قلب پر

درد را پژمرده می کند . می خواهم با سایه تنهایی در خیابان قلبم قدم بزنم و پیاده رو

 خیالم رو با اشک  چشمانم خیس کنم  و از لابه لای احساس قلبم تو را بخوانم و بگویم 

 دلواپسم .  دلواپس تو ...

برای دید نت که بیایی  و  ضرباهنگ دلم را آرام تر کنی  و با  یک  نگاه  شمع وجودم را

 روشن کنی . بیایی و با یک تبسم امید خفته در قلبم را بیدار سازی  و سیاهی  زندگی ام

 را با سپیدی  قد مهایت روشن کنی. باور کن در دیدار آینه هم خیال تو ، از سیاهی چشمانم

 سو سو می زند. باز هم امیدوارم به خاطر اشکهای زلالی که به دور  از کینه مهمان گونه

 هایم شده مرا دریابی...

با این حس غریبانه دلم که تا اوج تا بی نهایت دلواپس توست ، دلواپس تو...

با حس عجیبی با حال غریبی دلم تنگته
پر از عشق وعادت بدون حسادت دلم تنگته
گله بی گلایه بدون کنایه دلم تنگته
پراز فکر رنگی یه جور قشنگی دلم تنگته
توجایی که هیچی واسه هیچکی نیستو همه دلپریشن
دلم تنگ تنگ واسه خاطراتی که کهنه نمیشن
دلم تنگ تنگ واسه ی یه لحظه کنار تو بودن
یه شب شد هزارشب که خاموش وخوابن چراغهای روشن
من دلشکسته با این فکرخسته دلم تنگته
باچشمای نمناک تروابریو پاک دلم تنگته
ببین که چه ساده بدون اراده دلم تنگته
مثل این ترانه چقدر عاشقانه دلم تنگته دلم تنگته
یه شب شد هزارشب که دل غنچه ما قرار بوده واشه
تونیستی که دنیا به سازم نرقصه به کامم نباشه
چقدر منتظر شم که شاید از این عشق سراغی بگیری
کجا کی کدوم روز منو با تمام دلت میپذیری
من دلشکسته با این فکر خسته دلم تنگته
با چشمای نمناک تروابریو پاک دلم تنگته
ببین که چه ساده بدون اراده دلم تنگته
مثل این ترانه چقدر عاشقانه دلم تنگته دلم تنگته

يكي از دوستانم به نام پل يك دستگاه اتومبيل سواري به عنوان عيدي از برادرش دريافت كرده بود.
شب عيد هنگامي كه پل از اداره اش بيرون آمد متوجه پسر بچه شيطاني شد كه دور و بر ماشين نو و براقش قدم مي زد و آن را تحسين مي كرد.
پل نزديك ماشين كه رسيد پسر پرسيد: ” اين ماشين مال شماست ، آقا؟”
پل سرش را به علامت تائيد تكان داد و گفت: برادرم به عنوان عيدي به من داده است”.
پسر متعجب شد و گفت: “منظورتان اين است كه برادرتان اين ماشين را همين جوري، بدون اين كه ديناري بابت آن پرداخت كنيد، به شما داده است؟ آخ جون، اي كاش…”
البته پل كاملاً واقف بود كه پسر چه آرزويي مي خواهد بكند.
او مي خواست آرزو كند كه اي كاش او هم يك همچو برادري داشت.

ای کاش روزهای با تو بودن هیچ گاه به پایان نرسد

ای کاش روزهایی را که برای دیدنت ساعت ها و ثانیه ها رو شمارش می کنم به پایان نرسد

می ترسم.می ترسم از اینکه دیگر تورا نبینم

می ترسم از اینکه دیگر سخنان شیرین، خنده های دلنشینت را نبینم

می ترسم آغوشت رو از دست بدهم

می ترسم که دگر هم صحبت باد و باران شوم

می ترسم که آواره چشمانت شوم

می ترسم بی تو بمانم

می ترسم روزی این ترسها تو را از من بگیرد

از خودم می ترسم ، از ترس خودم می ترسم

از سرنوشت و قسمت می ترسم

ای کاش همه اینها رویا و خیال باشد

ای کاش ... ای کاش ... ای کاش ...

افسوس كه پيمودن شبها شدني نيست
شبهاي پر از ياد تو فردا شدني نيست
گفتم كه برايت بفرستم دل خود را
افسوس كه چون نامه دلم تا شدني نيست

 مردی به بهشت رسید و فرشته ی نگهبانش را دید. از روی کنجکاوی و تمایلی کودکانه از او خواست تا رد پاهایی را که بر روی زمین بر جای گذاشته است به او نشان دهد.

فرشته پاسخ داد:((زندگی تو گاه آنقدر سخت و طاقت فرسا بود که نمی توانستی بار هستی را تحمل کنی . درآن لحظات من تو رااز زمین بلند می کردم وتازمانی که شادی دوباره به سویت برگردد وبتوانی مسیر زندگیت را تحمل کنی روی دوش خود می گرفتم.))

گل پونه گل پونه ، دلم از زندگی خونه
توی این دنیای وارونه ، برام هر گوشه زندونه
برای هستی و ساقی ، نمونده حرمتی باقی
تو هر کوچه برای عشق ، مهیا مونده شلاقی
افسوس ، افسوس ، افسوس

خالی از هر چه که هست میشم….
از زمین سرد خاکی تا نگاهی عاشقانه….
بغض شب توی گلو خیلی وقته که نشسته میدونم ….
با خودم میگم تلخی این زمونه رو میسپرم بدست باد ….
چشمامو میذارم روی هم , سیاهی پشت چشممو با یه رنگ خوب پاک میکنم…
یادمو میدزدمو میبرم به اوج خاطرات گرم تو ….
با دلم آخرین اسم تنهایی شبت رو فریاد میزنم ….
دست سردم میکشم تو خاطرات دلپذیر تو ……..
تا خیال ورت نداره فکر کنی رفتی از سرم ….
شمعدونی کنار باغچه رو در میارم …..
با یه بغل آرزوهای داغ داغ میکارمش تو خاک سبز دل تو ….
و از لحظه لحظه های خواندنم هراسی نخواهم داشت…
یکرنگی نگاهم و با خاطرات نگاه تو موزون میکنم …..
یه ریتم میسازم برای سکوت قصه مون ….
حالا چشممامو باز میکنم به امید بودنت ….
خالی از هر چه که هست …
هستی, نیستی, هستی ….. هستی …..

هنوز هم عاشقانه‌هایم را عاشقانه برای تو می‌نویسم..
هنوز هم در ازدحام این همه بی تو بودن از با تو بودن حرف می‌زنم..
هنوز هم باور دارم عشق ما جاودانه است..